Cześć i czołem :)

W końcu, po ogromniastej przerwie mam możliwość i chęć coś napisać. Nie wiem jak wy Mamy ale ja o godz. 21, jak już mam wreszcie czas na rozwój osobisty i funkcjonowanie jako kobieta, a nie jako żywicielka, sprzątaczka, opiekunka, kucharka i.t.d. to najbardziej mam ochotę pierdzielnąć się na wyro i spać. Ale dość tłumaczeń, pozbieram wszystko do kupy i zobaczymy co z tego wyjdzie...

Ostatni wpis to rozpoczęcie BLW - metody rozszerzania diety niemowlaka, opis, pomocne linki, a poniżej odnośnik do tegoż postu:

https://blogmaminy.blogspot.com/2017/05/bobas-lubi-wybor-metoda-rozszerzania.html

Jesteśmy po prawie 2,5 miesiącu stosowania BLW i śmiało mogę powiedzieć, że był to dobry wybór. Jasio spróbował już bardzo wielu produktów i może poza jajkiem, reszta wchodzi mu bez problemu. Jest ciekawy, chętnie próbuje, uwielbiam chwytać i sam się karmić. Ładnie rozdrabnia różne konsystencje i faktury pokarmu,  nie boi się grudek, kawałków ani zupek i sosów. Widać, że jedzenie sprawia mu przyjemność i nie może się doczekać kolejnego posiłku, piszczy na sam widok, że coś się dla niego szykuje. Pije z kubeczka doidy i co raz lepiej mu idzie. Muszę mu jeszcze dozować porcje żeby się nie zakrztusił litrem wody ;) ale powoli będziemy się uczyć zupełnie samodzielnego picia.

Potrafi podnieść łyżeczkę z jaglanką lub kaszką z owocami i wcelować do buźki - często udaje się sporo zjeść. Udaje się dalej karmić piersią i 3 x dziennie podawać posiłek stały. Nie korzystamy z kubeczka niekapka ani butli ze smokiem, nie podałam jeszcze żadnego słoiczka, bo jemy to co jest w domku :) nie wykluczam, że coś podam na wyjeździe urlopowym ale przymierzam się tez do weków.

Ale...żeby nie było tak pięknie i kolorowo to kilka minusów tego jednak jest:

* trzeba troszkę przysiąść, przeczytać dostępne książeczki lub przewertować internet, przyswoić pewne zasady podawania pokarmów, czego się wystrzegać i.t.p. nie wszystko można podawać od razu, więc zanim się zacznie tę przygodę to wymaga to przygotowania teoretycznego :) również jeżeli chodzi o pierwszą pomoc w przypadku zadławienia. Również jeżeli chodzi o zawartość talerza, trzeba dawać różnorodne potrawy bogate w wartościowe składniki ;) ale tu z pomocą przychodzą internetowe skarbnicę wiedzy kulinarnej

* obawa przed zadławieniem, mylenie krztuszenia się z dławieniem, co przyprawia o zimne poty... ale spokojnie, moje dziecko na palcach jednej ręki krztusiło się tak, że musiałam mu pomoc przez cały ten okres, a teraz już bardzo ładnie sobie radzi i jest tylko lepiej. Jeżeli mama wie co robić, to może zaufać dziecku i z reguły dziecko samo sobie świetnie radzi. Dziecko ma bliżej ten punkt w jamie ustnej, który odpowiada za odruch wymiotny. W miarę upływu czasu, jak dziecko rośnie, ten punkt się przesuwa do tyłu. U niemowlaka dużo wcześniej zaczyna się krztuszenie, odruch wymiotny ,niż u dorosłego. Trzeba wiedzieć jak pomóc w razie potrzeby, obserwować dziecko i nie zostawiać nigdy dziecka samego podczas posiłku :)

* najgorsze jednak jest to, że jeżeli zdecydujesz/ zdecydujecie się na ten sposób rozszerzania diety to będzie bardzo wiele sytuacji, gdzie wszyscy będą Cię krytykować (mama, teściowa, nawet tata Twojego bobasa) mogą stwierdzić, że to bez sensu, zrobisz mu krzywdę, można dać papę i.t.d. Nawet jak będą widzieć, jak ładnie chwyta, jak próbuje, połyka, mlaska to wystarczy jedna sytuacja, że się zakrztusi i już wszystko będzie skwitowane i przekreślone :) a Wam będzie przykro, zaczniecie się zastanawiać czy to dobry wybór i pojawi się pokusa, żeby zrezygnować. To Wy musicie być motywacją dla siebie i Bobasa i w razie czego umieć odeprzeć bzdurne argumenty :)

* bałagan i góra prania :) jest to armagedon czasami, ale z czasem jest go mniej bo co raz więcej trafia do brzucha :) wszystko można ogarnąć jedna szmatką a pranie i tak się ciagle wstawia, więc nie jest źle, choć na początku można się przerazić

Zgodnie z zasadami rozszerzania najpierw karmiłam bobasa piersią, a potem sadzałam do posiłku, żeby był chętny do zabawy i nauki. Jednak po miesiącu już nie chciał piersi o określonej porze ale

mlaskał i widziałam, że chce jeść ale już swoją kaszkę czy placuszki :) i zjadał co raz więcej zastępując sobie mleko tymi posiłkami. Obecnie karmienie wygląda następująco:

7-8: śniadanie

10-11: 2 śniadanie

13-14: KP

15-17: obiad

19-20: KP

22-23: KP

1: KP

5: KP

Kończąc wpis bez porównania jest więcej zalet niż tych minusów:

* dziecko uczy się koordynacji ręka-usta

* rozwija aparat mowy poprzez rzucie różnych faktur i konsystencji

* rozwija zmysł smaku, zapachu, dotyku i samo poznaje jedzonko

* je we własnym tempie, delektuje się posiłkiem 

* kończy posiłek kiedy chce i ładnie daje o tym znać,jego poczucie głodu i sytości nie jest zaburzane

* uczestniczy we wspólnych posiłkach, rodzice jedzą razem z nim, mama może jeść w trakcie posiłku dziecka

* gotujemy wspólnie dla wszystkich, dorośli oddzielnie doprawiają po prostu

* nie ma problemu z jedzeniem w knajpce, zawsze znajdzie się coś dla malucha :)

(ostatnio Jasio jadł jajeczko sadzone z młodymi ziemniaczkami i koperkiem, mizeria i kompotem truskawkowym- wszystko z talerza od mamy i taty)

* jeżeli korzystamy z kubeczka doidy to może uda się uniknąć odstawienia od butli - bo jej nie używamy ( mleko mm można tez podawać z tego kubeczka jeśli nie karmimy piersią ;) )

* wszystkiego chętnie próbuje mi wszystko ma inny kształt i smak, jest szansa, że nie wyrośnie na niejadka

To tyle w temacie BLW ;) mam nadzieje, że post okaże się pomocny. Kto ma jakieś pytania zachęcam do wiadomości prywatnych :) nie jestem żadnym guru ale chętnie podzielę się własnym doświadczeniem.

Cześć i czołem :) witam po długaśnej przerwie spowodowanej nieustającymi infekcjami i katarem, na który załapał się jeszcze nasz Maluch, więc ostatnio w domu było wesoło, szczególnie jak załączaliśmy odkurzacz o 3 w nocy, żeby odciągnąć smarki... no ale powracamy do świata żywych :)

Oczywiście nie przeznaczyłam całego "wolnego" czasu na wylegiwanie się spokojnie w łóżku z herbatką i dobrą książka albo na, nie daj Boże, nadrabianie zaległości w spaniu :D co to, to nie!

Jaś za chwilkę skończy 6 miesiąc życia, więc wkroczyliśmy w magiczny moment rozszerzania diety, i wcale nie wygląda to tak: 

Jaś siedzi w bujaczku, a ja pakuje mu łychą porcję zmielonego na papę brokuła :D mniam :/ 

nie, zamiast tego Jasio siedzi z nami przy stole podczas wspólnych posiłków i smakuje, rozgniata, rozsmarowuje, rozrzuca, rozlewa dokładnie to co my jemy! Jest to super nauka przez zabawę ale i ogromny bałagan! Jednak widząc entuzjazm z jakim garnie się do chwytania i próbowania tego dobrego jedzonka i radość na widok nalewania wody do jego kubeczka przeważa szalę i jeszcze bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że tak - to jest sposób w jaki chcę aby moje dziecko poznawało różne smaki i uczyło się samodzielnie spożywania pokarmów stałych !

A to wszystko za sprawą metody BLW - Bobas Lubi Wybór. Na tę metodę natknęłam się chyba znowu u Hafiji. Na całe szczęście :D 

BLW to metoda, w której rozszerzaniem diety całkowicie steruje dziecko. Nie ma karmienia łyżeczką, pilnowania, żeby dziecko zjadało określoną porcję, wprowadzania pokarmów wg kalendarza. Dziecko siedzi na kolanach podtrzymywane przez rodzica, lub samodzielnie w krzesełku i otrzymuje do jedzenia to co domownicy: jedzenie bez soli, cukru, sztucznych polepszaczy, miodu oraz w kawałkach ułatwiających trzymanie (słupkach, kostkach, kawałkach). Ważne, żeby kawałki nie były zbyt małe i twarde, co zwiększa ryzyko zadławienia (nie podajemy np. orzechów w całości). Jeżeli otrzymuje zupy, kremy, sosy - to musi sobie radzić rączką (oblizywać) lub nauczyć się maczać kawałki warzyw czy chleba :). Jemy wszyscy wspólnie :) a dziecko naśladuje rodziców. Jest nieprzymuszane, samo kontroluje porcję i czas w jakim ma chęć uczestniczyć w posiłkach. Na początku jest to zabawa, poznawanie smaków i konsystencji, potem dopiero niemowlak uczy się, że to czym się bawi, może zaspokoić głód i pragnienie. Warto zaznaczyć, że dalej dziecko zaspakaja głód za pomocą piersi lub mieszanki. Z czasem mleko częściowo zastąpią 2-3 posiłki stałe :) Co jeszcze ważne to to, że dziecko do posiłku musi zasiąść najedzone wyspane i chętne do zabawy ! Tak bo to jest nauka przez zabawę z czasem zrozumie, że to coś oprócz smaku jest też syte... Ale, żeby efektywnie się tego nauczyć, musi być najedzone i wyspane :) Posiłki proponuje się 30-60 minut po posiłku mlecznym. Polecam zapoznać się z definicją zakrztuszenia i zadławienia oraz przyswoić zasady pierwszej pomocy w przypadku zadławienia - ale to powinien wiedzieć każdy rodzic, nawet nie stosujący BLW, papką też się można zadławić, a nawet śliną.

Karmienie dziecka określoną ilością bezsmakowej pap, bo ktoś napisał, że dziecko co 3 godziny powinno zjadać pół słoika wydaje mi się być zupełnie nienaturalne. Wyobraź sobie, że przez pół roku jesz pyszne, słodkie mleko i jest to Twój ulubiony pokarm i nagle, gdy jesteś głodny dostajesz łychą bezsmakową breję :D yeah żyć nie umierać i zjadać nie wypluwać...

Bardzo podoba mi się podejście BLW, bo jest to naturalna kontynuacja karmienia piersią - dziecko jedząc z piersi, również samo kontroluję ilość zjadanego mleka i czas jedzenia. Zadaniem rodzica jest proponować dziecku zdrowe posiłki najpierw 2 a potem 3 razy dziennie i pozwolić na samodzielną obsługę :D MAM NADZIEJĘ, ŻE WYTRWAM...

Jeżeli jesteście ciekawi to zapraszam do zgłębiania wiedzy na ten temat, zanim zaczniecie sami kombinować :D Tutaj kilka ciekawych odsyłaczy:

ROZSZERZANIE DIETY NIEMOWLAKA [źródło www.hafija.pl]

KIEDY ZACZĄĆ ROZSZERZANIE DIETY [źródło www.hafija.pl]

PRAWDY I KITY BLW [źródło www.hafija.pl]

PRZEPISY KULINARNE BLW [źródło www.alaantkowe blw.pl]

I super opisane BLW przez Chabazie w czterech częściach:

BIERZ LUB WYRZUĆ CZĘŚĆ I

BIERZ LUB WYRZUĆ CZĘŚĆ II

BIERZ LUB WYRZUĆ CZĘŚĆ III

BIERZ LUB WYRZUĆ CZĘŚĆ IV

Dodatkowo polecam zakup:

Trzymajcie za nas kciuki i powodzenia, jeżeli też zaczynacie przygodę z BLW!

No właśnie czy matka karmiąca powinna stosować specjalną dietę? Sama dałam się trochę wkręcić i mój mąż również. Na początku, przez pierwszy miesiąc, stosowałam się do mocno ograniczonej diety, która wykluczała: 

Wydaje się niedużo, ale jednak ciężko było wykombinować jadłospis na cały dzień, wykluczający te składniki, a że nie jemy codziennie tego samego to było jeszcze trudniej planując dwutygodniowe posiłki. Moje jadłospisy poniżej (zamieszczam tylko w celu uświadomienia, jak bardzo ograniczona jest to dieta - zaznaczam, że całe szczęście, nie musiałam wykluczyć nabiału - bo i takie zalecenia by się mogły pojawić, jeżeli zawartość pieluchy byłaby podejrzana...). 

Jadłospis dwutygodniowy: 1, 2, 3

Dlaczego stosowałam się do takiej diety? Przy pierwszym dziecku jest się zielonym, więc każda "dobra" rada jest na wagę złota. Nie potrafię sama zweryfikować, czy jest to prawda czy nie więc, po trochu, kieruję się opiniami innych, które nie do końca mogą być trafne. O takim ograniczaniu diety usłyszałam na szkole rodzenia, trochę od znajomych i tak wyszło. Wszystko po to, aby uniknąć kolek. Żeby tylko dziecko nie płakało i nie miało tych kolek. Bo to na pewno będzie wina tego jedzenia i tego kawałka brokuła albo kostki gorzkiej czekolady abo jabłka. I ta biedna matka tak żyje w stresie. Ma ochotę na żeberka z sosem, ziemniaczki, kapustkę młodą z pomidorami, na deser jakieś ciacho, może murzynek z polewą czekoladową i kokosem... no kobieta się umęczyła tym noszeniem dzidzi i porodem to chociaż byście dali jej zjeść! ale nie... nie jedz tego bo od tego to dziecko płacze i brzuch go boli... i się zaczęło... dziecko płacze... co zjadłaś? na pewno coś zjadłaś po cichu! i teraz go brzuch boli... wypiłaś szklankę wody gazowanej... to od wody! 

ja pierdziele! dość!

naprawdę? te bąble z wody albo gazy z moich jelit przeszły do brzuszka maluszka? ciekawe tylko jak ?!  zanim wyprodukuje to mleko, którym nakarmię dziecko to ono się 100 razy przefiltruje i będzie zawierało najpotrzebniejsze na dany moment rozwoju dziecka składniki, ani mniej ani więcej. Jedyne co może wywołać moje jedzenie u dziecka to reakcję alergiczną, ale to nie znaczy, że mam unikać alergenów. Mogę jednego dnia zjeść kostkę czekolady i sprawdzić, czy jest reakcja u dziecka. I tak postępować z każdym alergenem. U mnie np. były to mandarynki i pomidory - Jaś zawsze miał wysypkę ale po 3 miesiącu już minęło. Dlatego odradzam ograniczanie diety, a polecam zdrowe i różnorodne odżywianie się młoda mamo! Wszystko jest dla ludzi ciasto i cukierek też!

Nasz pediatra powiedział: kolki mechanizm niezbadany, nie wiadomo co je powoduje, układ pokarmowy u noworodka/ niemowlaka nie jest jeszcze do końca wykształcony. Jedno dziecko ma kolki drugie nie i nikt nie wie dlaczego. Jedna mama jadła wszystko i dziecko nie miało kolek a kolejna nie jadła prawie nic tylko ziemniaki ryż i marchew z kurczakiem a dziecko płakało i tak. Wiem, że jak dziecko już ma kolki to robimy wszystko żeby mu ulżyć i szukamy przyczyny...ale nie jest nią dieta.

Kopalnia wiedzy na ten temat to blog Hafija - polecony mi przez Agę - szkoda, że wcześniej nie zapytałam :D

kolka i karmienie piersią [źródło: www.hafija.pl]

dieta mamy karmiącej - obalamy mity [źródło: www.hafija.pl]

składniki mleka kobiecego zależne od sposobu odżywiania się mamy [źródło: www.hafija.pl]

Nietolerancja laktozy

Jeszcze zahaczę o ten temat. Miesiąc może trochę więcej czasu temu dziecko zaczęło mieć śluzowate kupki, a przy okazji zrobiliśmy zaległe badanie ogóle kału gdzie, występowało magiczne 2% ciałek redukujących. I też usłyszałam poradę, żeby udać się do gastroenterologa dziecięcego i całe leczenie rozpocząć bo to nietolerancja jest... i żeby odstawić cały nabiał a potem się zrobi prowokację i zjem jogurt naturalny... ale Jasiowi nic nie było, nie płakał, nie męczył się przy wypróżnianiu to się pytam po co?

Na mleku matki gama konsystencji i wygląd kup jest bardzo rozbudowana i to się zmienia w czasie. Pediatra zobaczył wyniki i nie stwierdził żadnej nietolerancji. Dowiedziałam się, że nietolerancja u tak małych dzieci występuje bardzo rzadko i żeby ją zdiagnozować trzeba wykonać odpowiednie badania. Więcej informacji na ten temat TUTAJ.

Mam nadzieje, że wpis okaże się pomocny ;) szczególnie przyszłym i świeżo upieczonym Mamom :)

Za chwilkę czeka nas wyjazd na święta z niemowlakiem. Druga taka dłuższa podróż w życiu Jasia. Przy tej okazji, postanowiłam stworzyć pomocną listę do spakowania się. Pamiętam, jak to robiłam przed Bożym Narodzeniem i nie chcąc powielać błędu jakim było pakowanie się bez listy, powstał ten oto post. Dlaczego pakowanie się bez listy to błąd? Bo samą siebie i męża potrafię spakować w 30 minut max, pakując bez listy dodatkowo rzeczy dla jednego niemowlaka trzeba dołożyć jakieś 2-3 h. Chodziłam kilka razy po pokojach  i robiłam maraton, bo co chwilę wracałam się po jakąś pierdołę. Koniec końców wyszło trochę za dużo i ledwo się pomieściliśmy. Teraz się wycwaniłam i będę sobie szykować rzeczy i tylko odhaczać co już mam gotowe do spakowania :D. Jest to moja osobista lista, którą możecie ściągnąć z tego miejsca:

Mam nadzieje, że plik okaże się przydatny ;) chyba, że masz tira to daj sobie spokój i ładuj wszystko. Jeżeli jednak Wasz samochód to osobówka i w dodatku nie-kombi, warto przemyśleć co jest naprawdę potrzebne, a z czego można zrezygnować. Dla jednego dziecka i tak trzeba wywieźć pół domu - serio. I to jest to minimum :P dlatego tak łatwo jest coś przeoczyć. Święta to również czas, gdzie większość sklepów jest pozamykane, więc warto się przygotować a nie przy śniadaniu wielkanocnym dopiero ogarnąć, że w torbie jest już chyba ostatnia czysta pieluszka nie?

Wszystkim Radosnych Świąt Wielkiej Nocy, Mokrego Dyngusa i Smacznego Jajka!

PS. To Twój pierwszy wyjazd z maluchem i chcesz grzecznie zasygnalizować czego byś sobie życzyła w kontaktach z dzieckiem, a co nie jest dozwolone? Skorzystaj z poniższej rymowanki mojego autorstwa - jest to dyplomatyczne wyjście z trudnej sytuacji (nie chcesz urazić bliskich, ale w domu dawno nie było takiego malca i stresujecie się sytuacją - to zrozumiałe :))

KRÓTKI INSTRUKTARZ W FORMIE SMS

Wszyscy mają wesołe minki

bo (Imię dziecka) już jedzie do swojej rodzinki

Mały (Imię dziecka) ma próśb kilka

By miła była ta wspólna, krótka chwilka:

1. Gdy chcesz dźwignąć ciałko moje

umyj proszę rączki swoje

2. Nie krzycz i nie bądź przy mnie głośny proszę

bo jestem jeszcze mały i źle to znoszę

3. Odporność moja jeszcze słabiutka 

więc do całowania nie buźka a stópka

4. wszystko dla mnie jest tu nowe i nieznane

gdy płacze zawołaj proszę tatę lub mamę :)

Ech... kiedy to było...może lepiej byłoby spisać te wspomnienia na świeżo po przyjeździe ze szpitala, ale kto miał wtedy do tego głowę? bo nie ja :) więc teraz, trochę z dystansu sobie powspominam. 

Jeżeli jesteś w ciąży, pewnie się zastanawiasz jak to będzie? urodzisz, dostaniesz na ręce swoje dziecko i od tego momentu nic już nie będzie takie samo. Masz kilka sekund, żeby wejść w nową rolę i zacząć opiekować się tym małym cudem, chociaż sama też przecież potrzebujesz opieki. Przed chwilką wydałaś na świat człowieka, siłami natury lub poprzez cc - nieważne. W każdej z tych sytuacji jesteś obolała, zestresowana ale jednocześnie zwarta i gotowa do działania (oczywiście jeżeli wszystko przebiegło bez komplikacji). Masz poczucie, że musisz spełnić się w tej nowej roli i nikt Cię nie wyręczy i też za bardzo nie pomoże. W teorii wszystko wydawało się proste, ale choć byś przeczytała tonę makulatury na ten temat, to uwierz mi, że gdy już się zapoznacie ze szkrabem nie będzie czasu na odświeżanie notatek - na szczęście możesz zdać się na swój naturalny instynkt. Początkowo opieka jest wyczerpująca i stresująca ale również bardzo ekscytująca. Myślę, że matka, od kiedy wyda na świat swoje dziecię, czuje jak ma się nim zająć. Może na początku będzie to nieudolne, takie trochę po omacku ale spokojnie, wprawy nabiera się z czasem.

Ok, teraz trochę konkretów:

2h kontakt z dzieckiem na sali poporodowej-obserwacyjnej
lądujesz z maluchem na brzuchu i tatą (tata nie na brzuchu tylko zwyczajnie obok na krześle :P) w takiej sali i macie 2h dla siebie. Pierwsze koty za płoty, przystawianie do piersi. Na tej sali położna bada, mierzy, waży niemowlaka, zakłada mu pieluszkę i pierwsze ciuszki - trwa to chwilkę i zaraz oddają Ci bobasa w rożku . Mnie nie interesowały warunki na tej sali zupełnie - było czysto, dostałam też kolację - 2 kromki chleba z masłem, wędliną i słodką herbatę - matko! jakie to było dobre! mogłabym zjeść konia z kopytami, ale to mi wystarczyło :) ten czas strasznie szybko zleciał.

sala poporodowa 
ok. 19:00 wylądowaliśmy na sali poporodowej, łóżka bardzo stare, ręczna regulacja oparcia, wysokie - bardzo ciężko się wchodziło i z niego schodziło, na sali max do 4 łóżek - ze mną jeszcze później 2 osoby leżały, umywalka w rogu. Generalnie komuna straszna. W dniu porodu, nie przeszkadzało mi to, jednak później, kolejne dni w tych warunkach były męczące. Podczas 4 dniowego pobytu nikt nie zaproponował zmiany pościeli - leży się w tym, na czym położono Cię zaraz po porodzie. Nie spodziewaj się, że nic się nie pobrudzi. Dlatego przydają się jednorazowe podkłady - żeby sobie podłożyć i spać na czystym. Można zasygnalizować, że chciałoby się nową pościel - wtedy z łaską Pani przyjdzie i przyniesie czystą zmianę - ale zmienić trzeba samemu ! szok. Salowa przychodzi co 2 dzień i tak "z grubsza" ogarnia szmatą w 5 minut co się da. Przy każdym łóżku krzesło metalowe z drewnianym siedziskiem. Hmmm jak tu karmić dziecko...naturalnie.. w wygodnej pozycji..z 1 wymiętą poduszką?

warunki sanitarne
na około 20 pacjentek po porodzie naturalnym do dyspozycji 2WC i 2 prysznice. Komuna na maksa, stare kafle, syf w prysznicu - boisz się oprzeć o cokolwiek. W WC wiecznie przepełnione kosze, z których dosłownie się wysypuje. Pani się starała i zbierała tak często jak mogła, ale nie dało się utrzymać porządku. Dobrze, że papier i mydło było no i ciepła woda. Toaleta na końcu korytarza. Żeby dojść i nie zemdleć - to jest wyczyn.

personel
zależy na jaką położną się trafi? są takie fajne i od serca poradzą co mogą. Ale są też i babiska co tylko Cie dobiją. Chyba po 2 babeczki na jednej zmianie na 20 osób + 20 noworodków. Mało. Trafiłam w ciągu 4 dni na 4 różne zmiany. Każda Pani mówiła co innego. Udzielała innych rad odnośnie karmienia i przystawiania. Musisz sobie jakoś radzić sama. Obchód do noworodka - lekarze mili, dociekliwi i zaangażowani. Obchód do kobiet - pierwszego dnia tylko był wnikliwy, potem trochę na odwal...

jedzenie
w więzieniu chyba jedzą dużo lepiej, zresztą odsyłam na profil facebookowy Posiłki w szpitalach. Jeżeli chodzi o porcje to wystarczające, nawet duże. Pory posiłków też ok. Jeżeli chodzi o jakość... to widać, że przetargi wygrywa cena oczywiście. Nie wiem jaka jest stawka ale jakość jest kiepska. Wszystko ma taki mączno-torebkowy posmak. Osobiście posilałam się domowymi kanapkami i drożdżówkami. Tylko na szpitalnym byłoby ciężko.

towarzystwo
wcześniej nawet nie analizowałam, że można trafić na kiepskie towarzystwo na sali. Ja akurat trafiłam na 2 super dziewczyny i do tej pory mamy kontakt. Nic tak nie zbliża człowieka w tak krótkim czasie, jak poród tego samego dnia. Kobieta dokładnie wie co przeżyłaś. I wszystko jasne :) W jednej chwili znikają wszystkie bariery, nie ma zażenowania czy jakiegoś wstydu. Można powiedzieć, że zawiązują się przyjaźnie, mam nadzieje, na całe życie. Oczywiście zależy... z kim leżysz... bo jak wspominam salę odwiedzin, to mam wrażenie, że cały przekrój społeczeństwa tam siedzi, francja elegancja ale i patola...o tym poniżej:

sala odwiedzin
jedyny moment i miejsce, gdzie możesz spotkać się z tata i rodziną, gdzie możesz chwilę odpocząć od walki o kolejne kilkadziesiąt gram do porannego ważenia. Myślisz, że będzie sielsko, przyjemnie, błogo i, że odpoczniesz??? o nieee, będziesz siedzieć wkurw... i wyzywać w myślach tę babę walącą fajami i charchającą na całą salę, albo to towarzystwo co przed chwilką wypaliło pół paczki Męskich, a wczoraj opijało pojawienie się nowego członka rodziny i Ty już wiesz, że to nie był przysłowiowy kieliszek szampana... albo niemyjący się ludzie... ja pierdziele! nie można za 2 zł kupić mydła i umyć się w misce zimnej wody? I te wszystkie opary wdycha Twój maluch i to się nazywa przywitać nowe życie i się nim cieszyć w godziwych warunkach... ale pół biedy moje dziecko - jest tam na chwilę - właśnie sobie uświadomiłam, że na świat codziennie przychodzi mnóstwo dzieci w takich rodzinach. I to jest smutne, że muszą dorastać w takich warunkach i takim towarzystwie. Czy zdziwi mnie, że za kilkanaście lat to dziecko kogoś pobije, będzie co tydzień pijane?...

Jakoś spróbuje to podsumować: matka rodząca w polskim szpitalu w dużym mieście może być pewna, że dzieckiem zajmie się dobrze wykwalifikowana kadra, że szpital ma wysoki stopień referencyjności i, że w razie jakiejś biedy jest sprzęt i personel, żeby pomóc. Niestety tak samo nie zajmą się nią...  Nikt nie ma czasu, żeby pomóc Ci dojść do toalety, nikt nie proponuje, że na chwilę zerknie na dziecko, żebyś mogła umyć się przed obchodem. Wiedza na temat karmienia piersią, laktacji jest niespójna wśród personelu oraz personel nie ma czasu, żeby pomagać. Położne, salowe (zapewne zatrudniane przez pośrednika, w drodze przetargu, gdzie znowu wygrała najniższa cena) są przepracowane i jest ich za mało. W wielu szpitalach nie ma kasy na remonty albo przeprowadza się je stopniowo i wybiórczo. Porodówka nowa ale sale poporodowe już stare...czekają na swoją kolej. Warunki są takie, że gdy mija pierwsza doba, opadasz trochę z euforii, a przy życiu trzyma Cię paracetamol, to zaczynasz dostrzegać te wszystkie niedogodności i jak najszybciej chcesz być już w domu, bo masz wrażenie, że zaraz się czymś zarazisz... jak nie pod prysznicem to w sali odwiedzin. Odliczasz godziny do kolejnej doby i modlisz się, żeby dziecko nie spadło z wagi i żeby nie przetrzymali Cię kolejną dobę. Smutne ale prawdziwe. Jednak w obliczu tego, że na świat wydałaś swoje dziecko ukochane i wyczekane - da się zagryźć zęby i wytrzymać i udawać, że jest NORMALNIE.

Możecie wyobrazić sobie moją minę kiedy pediatra przy wypisie zapytała mnie czy nie chcę zostać jeszcze trochę w szpitalu, żeby podreperować karmienie piersią?! WTF?

Pamiętam jak na początku czekałam na taki magiczny moment, kiedy dziecko po okresie 3 miesięcy życia już oswoi się ze światem i zacznie wykazywać pewne prawidłowości. Czekałam, aż jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki ;) rozpoznam w mig, że teraz chce jeść, a teraz chce spać, teraz to mu nudno i.t.d.. I tak się trochę łudziłam i odliczałam dni do przekroczenia magicznej granicy, żeby powiedzieć, że od teraz to my się z Jasiem już znamy jak łyse konie i zaczniemy się dogadywać i będę super mamą co rozpoznaje potrzeby swojego dziecka zawsze, wszędzie o każdej porze i co najważniejsze szybko... tak.... tylko, że ta granica w magiczny sposób cały czas się przesuwa. Mamy już 5 miesięcy i mówię Wam :) kiedy już myślę, że poznałam swoje dziecko, ono znowu zaskakuje mnie czymś nowym, nową reakcją, nową sytuacją w jakiej mnie stawia. Sprawia, że muszę wykazywać się kreatywnością i cierpliwością. 

Mąż wracał z pracy, usypialiśmy Jasia i mówiłam z dumą, że ja już obczaiłam jak go usypiać, że teraz to trzeba podnieść ululać, pocałować i odłożyć i tak 3 razy pod rząd i zasypia :D tylko, że za tydzień to nie działało, bo trzeba było już lulać na rękach, a za kolejny tydzień to najlepiej w wózku :) Tak samo było z karmieniem - to jest cały czas dynamiczne i zmienia się w czasie - przynajmniej tak jest u nas na piersi. Przez jakieś 2 tyg mieliśmy nawet przerwę wieczorną lub nocną 4 h!!! i już tak się cieszyłam bo zauważalna była jakaś regularność, ale teraz znowu coś się rozregulowało i maluch zaczął wisieć na piersi, jedzonko przed i po drzemce, częściej w nocy - myślę, że to znowu jakiś skok laktacyjno-rozwojowy. Jasio sobie rośnie, a mleko dostosowuje się do jego potrzeb. Trzeba o tylko sobie uświadomić i być otwartym na te cały czas zmieniające się potrzeby szkraba. Mogę śmiało powiedzieć, że jestem już trochę bardziej cierpliwa :) przede mną jeszcze sporo pracy ale trzeba doceniać nawet małe postępy dlatego się pochwaliłam:P Podsumowując, bardzo dobrze, że wszystko jest takie dynamiczne. 

Choć jest trudno nie jest nudno :)

Raz jest normalnie a raz czeka mnie dzień pełen wyzwań. Widzę jak rośnie moje dziecko, jak się pięknie rozwija, jak nabywa nowych umiejętności, I niby wiem, że miliony dzieci to robią i każdego to czeka... ale to jest mój mały cud, niepowtarzalny człowieczek i dla mnie to jest mega wyjątkowe i nie mogę się nieraz napatrzeć i nadziwić - chociaż ludziom, którzy nie posiadają dziecka, może wydawać się to śmieszne czy irytujące, że rodzice tak bardzo zachwalają swoje dzieci i non stop o nich mówią - ale tego nie da się powstrzymać- naprawdę.

Teraz Jasio nabył supermocy w postaci obracania się z pleców na brzuch w 2 sekundy! Dorosły człowieku sprawdź czy i Ty to potrafisz tak szybko! taki challenge ;) chce tylko na brzuch, nawet od razu po jedzeniu, co często skutkuje plamą na macie, dywanie lub świeżo założonym prześcieradle. Jak tylko przekładam go na plecy to jest tragedia posejdona, więc już wolę te plamy. Jak dzieci szybko rosną?! gdzie moja mała gąsieniczka, którą wynosiliśmy ze szpitala? jeszcze trochę i pójdzie sobie od mamy "w świat' z salonu do przedpokoju :P

Zawsze mnie to irytowało i wkurzało, że nie wiedziałam co na obiad i najgorsze, że następnego dnia też trzeba ten obiad zjeść i tak już codziennie...:P nie wspomnę, że wypadałoby zjeść jeszcze śniadanie, II śniadanie i kolację ;) chociaż mamom zdarza się pomijać śniadanie (nie licząc kawy - ale to jest bardziej jak powietrze - nie da się bez niej wstać i żyć). Dlatego też zawzięłam się i usiadłam i stworzyłam pomocny arkusz Excel, w którym zrobisz przegląd zapasów, zaplanujesz jadłospis na cały tydzień i stworzysz listę zakupów. Pomoże Ci to zużyć produkty, które już posiadasz, wyczyścić szafki z tego co już przeterminowane, i uwolnić głowę od ciągłego zastanawiania się nad tym co dzisiaj będziecie jeść. Mam nadzieje, że przyda się to zajętym mamom lub zapracowanym tatom - w zależności od tego kto gotuje :D ale nie tylko im - przecież każdy potrzebuje jeść. Potrzebujecie na początek godzinę (przy pierwszym uzupełnianiu).Potem myślę, że w zupełności wystarczy pół godzinki. 

Plik do ściągnięcia tutaj: jadłospis i lista zakupów

Krótki instruktaż:

Uwaga: jadłospis zawiera jedynie propozycje posiłków, nie jest to żadna dieta i nie tworzył tego dietetyk tylko zwykły zjadacz chleba czyli Hela w opałach :) pamiętaj zawsze możesz go edytować, posiłki zbilansować bardziej lub wymienić na bezglutenowe, bezlaktozowe, bezmięsne i jakie tam tylko chcesz. Plik jest narzędziem pomocnym przy organizacji domowego ogniska i ma na celu zmniejszenie napięć jakie powoduje niewiedza CODZIŚNAOBIAD ;)

Takie planowanie ma same zalety: oszczędność czasu, energii, pieniędzy (nie robimy wielokrotnych zakupów w tygodniu w drogich sklepach osiedlowych tylko raz w dużym markecie z promocjami), wszyscy uczestniczą w planowaniu posiłków i mogą się wypowiedzieć - więc wszystkim będzie smakowało:)

Spodobał Ci się ten pomysł? proszę o łapkę w górę lub podzielenie się wpisem ze znajomymi :)

Często słyszę, słyszałam, żeby dziecka nie przyzwyczajać,  nie rozpieszczać, nie lulać do snu i zbyt często nie nosić, żeby zasypiało samo w swoim łóżeczku, żeby nie brać go do wspólnego łóżka ... no ale jak można odmówić dziecku bliskości? ono chce się przytulić, poczuć nasz zapach i poczuć się bezpiecznie. A już zupełnie nie rozumiem zostawiania dziecka w łóżeczku, żeby się wypłakało/ samo wyciszyło i w końcu samo zasnęło! To jest jakaś tortura! Biedny malec prędzej czy później przestanie płakać i zacznie tłumić w sobie ten lęk. Najpierw woła rodzica bo ma potrzebę, czuje się samotne, może przeżywa kolejny pełen wrażeń dzień? a kiedy rodzic nie przychodzi i nie przychodzi to w obliczu braku reakcji na wołanie, w obliczu zagrożenia i niepewności przestaje płakać, żeby nie ściągnąć na siebie niebezpieczeństwa. Taki pierwotny mechanizm obronny. Gdzieś to kiedyś wyczytałam i podzielam ten pogląd. Krótki opis kontrowersyjnych metod TUTAJ. Jeżeli ktoś nie może się zmobilizować żeby ukołysać i przytulić swoje dziecko, to może to dziecko mu przeszkadza? jest wieczór, pewnie można by było pooglądać dobry film i się wyluzować a tu maluch znowu płacze... potem gdzieś w internecie rodzic znajduje "skuteczne" metody usypiania niemowlaka i zaczyna je stosować, żeby odzyskać swój wolny czas, żeby ten krzykacz już zasnął i żeby w końcu można było zająć się sobą. Rozumiem, że czasem można mieć dość i być umęczonym jak koń po westernie (jak to mówi Asia), ale bez przesady, ktoś kto zostawia dziecko samo do wypłakania, widzi jak z oczu leją się grochy i jak malec wyciąga rączki i dalej nie reaguje, to musi nie mieć serca i być zdrowo stukniętym.

Uważam, że jestem całkiem normalna, bo:

• Tak, zdarza mi się często usypiać Jasia w swoich ramionach 
• Tak, Jaś często śpi sobie część nocy z Nami w łóżku 

Z każdej strony przyszłe mamy (i nie tylko one) są bombardowane obrazkami przedstawiającymi: idealną rodzicielkę z dzidziusiem podczas przebierania pamperka, beztroskie karmienie niemowlaczka, który zjada sobie wszystko z łyżeczki i nie cierpi na tym ani skrawek dywanu, usypianie maluszka za pomocą kołysanki - buła z masłem. Jest to w tv, pojawia się na bilbordach, w gazetach, na opakowaniach produktów. Wszyscy przeszczęśliwi, mama odmalowana, dziecko czyściuteńkie i uśmiechnięte, a w domu nienaganny ład. Jeżeli dopiero planujesz potomstwo lub jesteś w ciąży, to mogłoby się wydawać, że bycie matką to tylko i wyłącznie droga usłana różami. Może masz kogoś znajomego z dzieckiem, kto trochę Ci opowiedział o tym czy o tamtym, ale taka znajoma mama jest na spotkaniu wyszykowana, dziecko też, no i co Ci będzie narzekać :D jeszcze wyjdzie na to, że nie kocha tego dziecka. Prędzej czy później rzeczywistość Cię dopadnie i przekonasz się na własnej skórze, że wychowywanie dziecka to kierat, pełen miłości, ale jednak kierat.

Nie chce demonizować etapu powiększania rodziny, ale wiele rzeczy mnie zaskoczyło w czasie tej krótkiej, prawie pięciomiesięcznej drogi i nie tak to sobie wyobrażałam? Można to śmiało napisać, że myślałam, że będzie łatwiej, albo lżej, albo że ja to na bank ogarnę :) tak myślałam, i to nie znaczy, ze jestem idiotką i ignorantką. Domyślałam się, że to ciężki kawałek chleba, ale teoria a praktyka to zupełnie co innego. Czy to, że teraz napiszę o kilku niewygodnych, ale prawdziwych sprawach o byciu rodzicem-mamą oznacza, że nie kocham swojego dziecka, kocham je mniej albo, że żałuję? W ŻADNYM WYPADKU NIE! Sygnalizuję jedynie, że takie sytuacje są normalne, codzienne, a mama to nie robot i też ma swoją wytrzymałość fizyczną i psychiczną. Siedzisz w domu z dzieckiem to wiesz o co chodzi :) ... masz więcej niż jedno? Śmiejesz się pod nosem i wspominasz jakie to były fajne-łatwe czasy :) i wcale mnie to nie dziwi, bo dla mamy większej liczby dzieci należy się złoty medal i to za każde dobrze wychowane :D, Mamo bliźniaków - wymiatasz (ja zadowolę się na razie srebrem :P).

Do rzeczy - co mnie w macierzyństwie nie ujęło (kolejność przypadkowa):

Co otrzymujesz w zamian? Mam nadzieje, że się nie zniechęcisz ;) Zapraszam do lektury wcześniejszego wpisu CO MOŻE DAĆ NIEMOWLAK,

Czujesz podobnie? Znasz te sytuacje z autopsji? Post jest trafiony? proszę o łapkę w górę! 

Trochę powspominam. Będąc w ciąży, w głowie milion razy układałam sobie scenariusz dnia porodu. Z jednej strony paniczny strach - nigdy jeszcze nie rodziłam, czy sobie poradzę? czy dostanę znieczulenie? czy zdążę na czas? czy mąż zdąży? czy urodzę szybko? czy wszystko się przeciągnie? A z drugiej strony wielka ekscytacja, że w ciągu jednej chwili na świecie będzie ze mną mały człowieczek, nasze wspólne dzieło, i od tej pory już nic nie będzie jak dawniej, zacznie się zupełnie nowy rozdział w naszym życiu. I raz chciało mi się płakać ze szczęścia, a raz myślałam, że chyba nie dam rady. Taka huśtawka, typowa dla kobiety w ciąży. Mąż to się zdążył przyzwyczaić ;) mieliśmy 3 terminy porodu. Dzidzia była większa, więc z USG wychodziły dwa wcześniejsze terminy a ten ostatni z OM. Czekaliśmy... minął pierwszy termin i nic.... minął 2 termin i już zaczynało robić się nerwowo. Uskuteczniłam ostatkami sił spacer po klatce schodowej żeby się trochę rozruszać i oto między 2 i 3 terminem Jasio zaczął się pchać na świat :) Ile ja się nasłuchałam o kilkunastogodzinnych porodach, a ile kobiet  jeszcze przed samym porodem ląduje na patologii. Modliłam się, żeby tego uniknąć i żeby poszło sprawnie i szybko. Nie będę wdawać się w drastyczne detale, tylko nakreślę scenariusz akcji, a było trochę jak w filmie :D

* tekst głównie kierowany do kobiet. Ta silniejsza płeć mogłaby się przy czytaniu obruszyć, obrzydzić albo zniesmaczyć, więc jeżeli czyta to teraz jakiś facet niech się psychicznie przygotuje albo od razu zrezygnuje :D  My babeczki wiemy o co chodzi, bo to jest samo życie i większość prędzej czy później z taką sytuacją się zetknie.

No to jedziemy!

Poród w polskich realiach - przykładowy scenariusz oparty na faktach 

10:00 jem swoją owsiankę na wodzie z gruszką, piję kawę i toczę się do salonu na "Dom nad rozlewiskiem" jak zwykle. 

10:30 boli mnie brzuch, No jeździ mi tak jak bym miała się pochorwać ale nic z tego nie wynika... potem taki ból jak w czasie Tych Dni :D stwierdzam, że być może to skurcz i piszę sobie z mężem na fejsie, że chyba mam 1 skurcz :) czekamy na drugi i pojawia się po 6 minutach i kolejny po następnych 6 :D yeah regularne chyba skurcze...może się już zaczęło? Idę do łazienki sprawdzić jak sytuacja i nagle... odeszły mi wody! No to mamy pewność, zaczęło się. Mega adrenalina, szybko pod prysznic, mąż już w drodze. Torby od tygodni w bagażniku samochodu, więc wszystko gotowe. 

11:30 lądujemy w pierwszym szpitalu (chciałam tam najpierw bo dają znieczulenie zewnątrzoponowe) ledwo udaje mi się dostać na izbę bo wody się cały czas sączą, a może raczej leją i po świeżości prysznica pozostało wspomnienie. Izba przyjęć zawalona. Pani położna spisuje wywiad, dostaje się do lekarza, skurcze co 3 minuty i 4 cm. Nie ma miejsc! Odsyłają mnie gdzie indziej. Ból jest jeszcze znośny bo jestem mega podekscytowana. Mam dużo siły, bo wyspałam  się i zjadłam porządne śniadanie. Proponują transport, ale sami szybciej dojeżdżamy do drugiego szpitala. Wiem, że tam będzie trudniej o znieczulenie...

12:00 izba przyjęć w drugim szpitalu. Czekam na korytarzu a skurcze już są bolesne. Czekam, aż panie skończą dyskutować o informatykach i o komputerach, bo coś im tam się nie podoba i dopiero po chwili mogę łaskawie wejść. Położna przeprowadza badanie,  wręcza mi podkład jednorazowy żebym sobie go kładła i ze sobą nosiła, bo teraz to się będzie tak lało aż do rozwiązania... :P zbierają wywiad, dają do przeczytania regulamin pisany makiem, a podczas skurczu to widzę tylko gwiazdki, a nie literki,  podłączają mnie pod KTG i leżę jak kłoda i już tak mnie boli, że zaczynam w myślach "Pod Twoją obronę..." serio już tak mnie boli, a to dopiero połowa. Zaciskam zęby i leżę i czekam aż minie te 30 minut, a tak naprawdę to wolałbym chodzić, skakać cokolwiek, żeby tylko nie skupiać się na skurczach. 

13:00 przyjmuje mnie lekarz dyżurny na izbie, robi USG, akcja w toku proszę na porodówkę. Przebieram się i jadę na górę rodzić. Sala porodowa super, jest miejsce dla męża, wyposażenie nowe, warunki komfortowe i kameralne. Jesteśmy sami z położną prowadzącą. Położna zbiera dalszą część obszernego wywiadu, ale ja podczas skurczu już nie jestem w stanie nic powiedzieć. Z okna widać kościół to chociaż może Bóg mi pomoże to przetrwać, bo znieczulenia nie otrzymałam a gaz rozweselający wcale mnie nie rozwesela. Leżę na plechach, nie mogę już wstać, ani do WC ani pochodzić, ani zmienić pozycji. Masakra... Wstrzymuję się z parciem i czekamy na magiczne 10 cm, żeby uniknąć szkód. Skurcze są co raz częściej i co raz mniej możliwości odpoczynku. Ból jest niesamowity, nigdy w życiu przedtem ani zapewne później nie będzie się dało tego do niczego porównać. Boli tak, że nawet nie mam siły płakać, aż robi mi się słabo, w przerwach między skurczami odpadam na minutę i wybudza mnie kolejny atak. To jest takie uczucie, że nic i nikt nie jest w stanie Ci ulżyć i pomóc. Nawet ręka męża ściskana tak, że pewnie mu krew nie dopływa do palców mało pomaga. Wiesz, że jesteś sama w tym bólu i musisz to znieść. Musisz urodzić i to wytrzymać [zastanawia mnie, że żyjemy w XXI wieku a kobieta nadal musi przez to tak drastycznie przechodzić] Przychodzi lekarz i robi USG. Dziecko źle się wstawiło, więc muszę leżeć na lewym boku, żeby wróciło na właściwy tor. Przekręcenie na lewy bok i utrzymanie tej pozycji jest jeszcze gorsze i przysparza jeszcze więcej bólu. Nie jestem w stanie powiedzieć ile upłynęło czasu, która godzina? wiem jedno, muszę już urodzić i zacząć przeć bo nie dam rady dłużej...położna akurat ma przerwę na obiad więc mąż szybko interweniuje. Przychodzi zaskoczona, że tak szybko wszystko się rozegrało. Potem to już jak przez mgłę, pamiętam jedynie, że nastawiałam się, że potrwa to jeszcze długo a tu nagle pojawiła się obstawa w pokoju, otrzymałam oksytocynę 2 skurcze i nagle...

16:45 położyli mi ten CUD na brzuchu. Moje 3980 gram szczęścia patrzącego czarnymi węglikami i tulącego się do mojego ciała. Już było mi wszystko jedno. Od tego momentu liczył się tylko Jasieczek :)

Z perspektywy czasu poszło szybko, ale tego nie da się do niczego porównać. Zarówno przeogromnego bólu jak i niewyobrażalnego szczęścia. Dwa tak skrajne i intensywne odczucia następujące po sobie w tak krótkim czasie. Narodziny to prawdziwy cud. Cud, bo nowy mały człowieczek tworzył się w Twoim ciele przez 9 miesięcy i teraz przyszedł na świat. Jesteście za niego odpowiedzialni, liczy tylko na Was. Oboje stajecie się dla kogoś najważniejsi na świecie. Wasze życie zmienia się w jednej chwili o 360 stopni i nabiera całkiem nowego znaczenia.

P.S. cudem jest też, że kobiety to wytrzymują bez znieczulenia. Babeczki - jesteśmy mega silne!!! A Wy jak wspominacie narodziny Waszych pociech? może dopiero Was to czeka?

Czy świat jest dla mam życzliwy? Tak mnie naszło... na takie oto przemyślenia, na skutek przeróżnych, codziennych sytuacji, jakie mnie spotykają. Myślę, że temat trzeba ugryźć z dwóch perspektyw: mamy w ciąży z bobaskiem jeszcze w brzuszku i mamy z bobaskiem w wózeczku. 

• Ustąp mi pierwszeństwa w autobusie, na przystanku, może mam spuchnięte nogi, żylaki, może mi słabo bo dźwigam dodatkowe naście kilo !

• Przepuść mnie w kolejce do lekarza, przecież nie wpycham się specjalnie na złość Tobie, tylko spóźniłam się bo np. miałam poranne mdłości ! Musiałam przyjechać na kontrolę chociaż ledwo wstałam z łóżka 

• Przepuść mnie w kolejce w sklepie, nie mam siły stać na końcu tasiemca, robię zakupy dla starszego dziecka na obiad albo może chciałam tylko wodę no i pączka, bądź tak miły :) 

Pieluszki jednorazowe to jedna z głównych pozycji na liście miesięcznych wydatków na dziecko. Mały 4 miesięczny człowiek zużywa średnio ok. 12 pieluch na dobę przy karmieniu piersią czyli w miesiącu jest to ok. 360 pampersów. Pewnie można mniej, ale ja staram się szybko zmieniać pieluszki, żeby uniknąć odparzenia. Dobre pampersy powinny moim zdaniem:

• być chłonne
• być łatwe do założenia
• być dopasowane
• zabezpieczać przed wyciekiem
• nie podrażniać skóry
• mieć rozsądną cenę 

Bella Happy (rozmiar 1)

Pampers active baby-dry (rozmiar 3)

Dada Premium (rozmiar 3)

Babydream fit & play (rozmiar 3)

Dopisałam rozmiary, ponieważ ceny różnych rodzajów pieluszek są inne w zależności od rozmiaru. Używałam kilku rodzajów pieluszek, żeby zobaczyć jak reaguje skóra i żeby początkowo nie przyzwyczaić skóry do jednego rodzaju (szczególnie jeśli chodzi o pieluszki nasączane olejkiem, zapachowe). 

Pampers Premium Care (1) - używałam na początku, przez pierwszy miesiąc życia dziecka.

chłonność: 4/5 nawet przy dużym zapełnieniu powierzchnia tylko lekko wilgotna 

łatwość w obsłudze: 5/5 bez zastrzeżeń, ale to rozmiar 1 i malec jeszcze mało ruchliwy więc każdy by sobie poradził ;)

dopasowanie: 5/5 ładnie leżą na pupie i nie odstają

zabezpieczenie przed wyciekiem: 5/5 - nigdy nic nam nie wyciekło

delikatność dla skóry: 5/5 brak podrażnień

cena: od 45 gr za sztukę w opakowaniu 42 sztuk wg www.ceneo.pl / 162 zł miesięcznie

dodatkowe uwagi: (+) wskaźnik zapełnienia pieluszki, (+) wycięcie na kikut pępowinowy, (+) barwny pasek tylko przy zapięciu reszta pieluchy biała co znaczy, że użyto mniej barwnika do ich produkcji (+) bezzapachowe

źródło: www.ceneo.pl

Myślałam, że do wszystkiego można się przyzwyczaić... ale jednak nie można. Mój organizm nie przyzwyczaił się do regularnego, zaburzonego rytmu snu. Oczywiście mój sen regulowany jest przez apetyt Jasia, który w przeciwieństwie do mnie może sobie na wpół śpiocha jeść. Ja do karmienia muszę być w miarę przytomna i obudzona. Codziennie rano jest tak samo, ja czuje się tak samo...jak kapeć. O godzinie 7 mam wrażenie, że położyłam się 10 minut temu, a tu już dzień się zaczyna, długi intensywny dzień z niemowlęciem, turlanko po dywanie, śpiewanie puszka okruszka i wszystkie dzieci nasze są, przewijanie, karmienie, noszonko, spacerek i gdzieś w międzyczasie kawa, śniadanie,  domowe obowiązki i obiad w porze obiadowej (to już ostatnio rarytas). Codziennie obiecuje sobie, że położę się z Jasiem po kąpieli o 20:00 i nadrobię, i się wyśpię. No ale zawsze zostaje, a to zebranie prania, a to wstawienie prania, a to poprasuję, a to ogarnę ogólnie, żeby jutro rano się nie wkurzać, dobra to jeszcze prysznic i jakiś serial w tv na odmużdżenie, chociaż kilka minut...poza tym chcę pożyć trochę swoim życiem...acha już jest 22:30 :/ No dobra to jeszcze karmienie i mogę iść spać :P. Od 23:00 do 7:00 jest całe 8h.

Aktualny Rozkład Jazdy:

Godzina 22:30 karmię, pieluszka z reguły sucha, odkładam maleństwo do wyrka i sama ładuje się do swojego naiwnie myśląc , że za kolejne 3h wstanę jak skowronek, podbiegnę w podskokach do Jasia i zgarnę go do karmienia!:) wszyscy we 3 zasypiamy.

Godzina ok. 2:00 przebudzam się, bo maluch gaworzy w łóżeczku i ciumka...dobra muszę wstać...jeszcze chwilkę... dobra wstaje, szybka toaleta, łyk wody, zmiana pieluchy - jeżeli się da, bo jak Jaś jest mega głodny, to żeby męża nie, budzić najpierw go karmię, żeby nie odpalił alarmu...po 20 minutach odkładam dziecię, sama też się kładę i błogo zasypiam umęczon i pogrzebion :P za jakieś 5 minut słyszę jak traktor wjeżdża mi do sypialni...nie to nie traktor tylko Jasio zapełnia pieluchę. Świetnie! Wstaje przebieram, staram się na maksa symetrycznie przypiąć pampersa podczas, gdy Jaś pedałuje w powietrzu...ufff (pół biedy jak zawartość pieluchy jest tylko w pieluszce, bo jak ląduje na ubranku to dochodzi jeszcze zapierka i zmiana pajaca). Ok Pielucha założona, syn ubrany i jakoś tam zasypia za kilka minutek. Jest 2:30.

Godzina ok. 5:00 znowu przewijanie karmienie,  tutaj  to już głowa zwisa mi nad Jasiem a mąż szturcha mnie żebym zupełnie się nie pokłoniła, generalnie Jasio już skończył dawno jeść, ale ja nie ogarnęłam :P jestem nieprzytomna, a mój syn właśnie ma przerwę od spania i ochotę na zabawę. Mąż wkracza do akcji :D bez problemu zasypiam okładana rączka Jasia z megafonem przy uchu (synek leży między nami i sobie gaworzy z tatą pewnie o piłce nożnej) zasypiają ok. 6 (z tego co mąż zeznał).

Godzina ok. 7-8 nie wiem jak się nazywam i co chodzi. Rozklejam powieki i krzyczę do męża żeby zrobił mi kawę bo sie nie podniosę :P sięgam po Jasia, bo chłopak chwilkę chce pojeść i ogarniam pampera, przebieram w dzienne ciuszki, robię poranną pielęgnację i możemy rozpocząć dzień.

Jestem zawsze tak samo niewyspana jak poprzedniego dnia :P ale uśmiech synka jak widzi moją umęczona, w zasadzie nieco potworzastą twarz po całej nocy bezcenny :)

A Wy drogie Mamy jak sobie dajecie radę? co dodaje rano sił oprócz kofeiny?

Nikt tak nie zrozumie karmiącej matki, jak inna karmiąca matka. Nie ogarnie tego mąż, i założę się, że Twoja mama też tego nie zrozumie. Tylko Ty będziesz wiedziała jak to jest, gdy dziecko odmawia piersi. Obojętnie, czy dane Ci było karmić tylko chwilkę bo potem pokarm zanikł, czy karmisz już kilka miesięcy i moment odstawienia zbliża się wielkimi krokami, czy przechodzicie chwilowy kryzys laktacyjny. Gdy ten moment nadejdzie, Twój świat, może na dzień, a może na tydzień całkowicie się zawali...

Chwilowe trudności zawsze gdzieś się pojawiały, ale żeby tak zupełnie nie dało się przystawić malca przez całe dwa dni!? Teraz ktoś może pomyśleć, że zwariowałam i robię aferę o nic, i ja też kiedyś tak bym właśnie pomyślała, ale.... ale dla matki to jest poczucie przeogromnej straty i nieopisany lęk, że już ta piękna przygoda się skończyła. To jest takie uczucie, jakby ktoś lub coś odeszło raz na zawsze. To jest takie uczucie, którego jeszcze nigdy nie doświadczyłam. Pierwszy raz przekonałam się o wyjątkowej więzi między mną a dzieckiem, i o tym, jak dużo otrzymywałam od maluszka podczas sesji karmienia. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, do czasu. Za każdym razem, gdy musiałam podać butlę, bo nie dało się przystawić dziecka w ogóle, łzy same napływały do oczu i miałam wrażenie, że tracę coś bezpowrotnie. Mleka było full, ale mały nie chciał i już. Ja sama byłam zdziwiona taką reakcją i tłumaczyłam sobie, że przecież najważniejsze, żeby mały nie był głodny i.t.d., ale to nic nie dawało jak tylko przychodziła pora karmienia to znowu coś we mnie pękało i lał się potok łez. Najgorsze było też poczucie, że nikt nie potrafi mi pomóc w tej sytuacji i nikt nie rozumie jak strasznie się czuje. 

Postanowiłam poprosić o pomoc poleconą przez znajomą specjalistkę w tej dziedzinie - czyli położną laktacyjną. To była najlepsza decyzja jaką mogłam podjąć. Bardzo wierzyłam w to, że ta kobieta mi pomoże i uratujemy KP, a jeżeli nie, to przynajmniej ktoś kompetentny powie mi, że to koniec i trzeba się z tym pogodzić. Kiedy się zjawiła, byłam w czarnej dupie (za przeproszeniem), bo jeszcze w trakcie choroby. Dwugodzinna wizyta, dokładny wywiad i rozeznanie w sytuacji. Jeszcze podczas odwiedzin udało się przystawić Jasia i od tamtej pory działamy dalej :). Okazało się, że:

Dlatego jeżeli masz problem z karmieniem, chcesz dalej karmić, wszyscy sugerują przejście na butlę dla Waszego dobra i świętego spokoju, czujesz się bezradna, zanim podejmiesz ostateczną decyzję, poproś o pomoc specjalistę - położną laktacyjną. Nie wiem, czy pediatrzy znają się na tym tak dobrze? Jeżeli chcesz i Ci zależy to walcz i nie wstydź się poprosić o pomoc. 

PS. Teraz czas na przemycenie reklamy: polecam poradnie laktacyjną "Kropla Miłości" z Gdańska i Panią Izę Suchecką - certyfikowanego doradcę laktacyjnego :)