Jestem przed 30 więc nie miałam wielkiego ciśnienia na bobasa. Stwierdziliśmy wspólnie z mężem, że jak się pojawi, to będziemy się cieszyć i nie spinamy się w tym temacie. Po długim i męczącym okresie w pracy przyszedł czas na upragnione zimowe wakacje w górach. Piesze wędrówki, grzane winko, góralskie jadło - klimat był sprzyjający. Wróciłam do pracy i codzienności jednak coś było nie tak. Miałam dziwne zawroty głowy, byłam zmęczona i ospała. Któregoś dnia kupiłam w aptece test. Wcześniejsze testy nic nigdy nie wykazywały, więc zrobiłam go sobie na luzie -  tak dla świętego spokoju. Zobaczyłam dwie kreski...zaczęłam czytać ulotkę i przecierać oczy. W domu zawsze miałam awaryjny test ciążowy i stwierdziłam, że pora go wykorzystać (ten pierwszy może jakiś wadliwy). Drugi test się rozlał - już zgłupiałam - mąż poleciał po trzeci i wyszło 2:1 - jesteśmy w ciąży!

Ja niby się ucieszyłam a potem rozpłakałam. Zaczęłam myśleć o pracy, o tym jak diametralnie zmieni się moje dotychczasowe życie. Jestem osobą, która bardzo przejmuje się pracą i obawia krytyki. W ogóle, zawsze przejmuje się tym co pomyślą inni i jakie mają wobec mnie oczekiwania. Oczywiście nie martwiłam się zdaniem rodziny i znajomych. Naturalnie męczyła mnie więc sprawa powiadomienia o ciąży pracodawcy, jak się później okazało, wcale niepotrzebnie. Chyba do mnie jeszcze nie docierało, że w brzuchu mam żywego Człowieczka i teraz muszę myśleć przede wszystkim o Nim! Moja praca wiąże się ze sporym stresem, więc dla dobra dziecka i swojego wolałam przekazać jak najwcześniej (czyli w 2 miesiącu).To była dla mnie kluczowa sprawa. Gdy się ujawniłam, mogłam spokojnie myśleć o przyszłości.

Ciekawe jak Ty wspominasz ten dzień?

Siedzę sobie w salonie pełnym zabawek, pustych kubków, koców, zużytych i świeżych pieluch i jestem dumna, że mam godzinkę na umysłowe wypróżnienie. Mój mózg przeżywa zmartwychwstanie i gdzieś z głębi wynurza się potrzeba stworzenia tego pierwszego posta (posprzątam za chwilkę... albo trochę później). Żeby nie było, bardzo kocham mojego synka i cieszę się ogromnie z macierzyństwa tak ogólnie, jednak ten kto ma małe dziecko, doskonale rozumie w jakim amoku człowiek znajduje się na samym początku, jak bardzo jest skupiony na tym Bączku (żeby był najedzony, przebrany, wyspany i.t.d.). To prawda, że matka ma mega radochę jak może wyjść po coś do sklepu sama albo iść do fryzjera albo zrobić coś dla siebie. Ja tak mam i to będzie właśnie coś tylko dla mnie. Po niecałych 3 miesiącach chaosu (jak już mój Szkrab ustalił mi w miarę regularny plan dnia) pomyślałam, że znajdę chwilę i dam upust moim przemyśleniom i przeżyciom.

Będę opisywać wspomnienia z okresu ciąży przeplatane teraźniejszym okresem macierzyństwa.

Chwilami będę wplatała jakieś (mam nadzieje) praktyczne wskazówki.