Z każdej strony przyszłe mamy (i nie tylko one) są bombardowane obrazkami przedstawiającymi: idealną rodzicielkę z dzidziusiem podczas przebierania pamperka, beztroskie karmienie niemowlaczka, który zjada sobie wszystko z łyżeczki i nie cierpi na tym ani skrawek dywanu, usypianie maluszka za pomocą kołysanki - buła z masłem. Jest to w tv, pojawia się na bilbordach, w gazetach, na opakowaniach produktów. Wszyscy przeszczęśliwi, mama odmalowana, dziecko czyściuteńkie i uśmiechnięte, a w domu nienaganny ład. Jeżeli dopiero planujesz potomstwo lub jesteś w ciąży, to mogłoby się wydawać, że bycie matką to tylko i wyłącznie droga usłana różami. Może masz kogoś znajomego z dzieckiem, kto trochę Ci opowiedział o tym czy o tamtym, ale taka znajoma mama jest na spotkaniu wyszykowana, dziecko też, no i co Ci będzie narzekać :D jeszcze wyjdzie na to, że nie kocha tego dziecka. Prędzej czy później rzeczywistość Cię dopadnie i przekonasz się na własnej skórze, że wychowywanie dziecka to kierat, pełen miłości, ale jednak kierat.

Nie chce demonizować etapu powiększania rodziny, ale wiele rzeczy mnie zaskoczyło w czasie tej krótkiej, prawie pięciomiesięcznej drogi i nie tak to sobie wyobrażałam? Można to śmiało napisać, że myślałam, że będzie łatwiej, albo lżej, albo że ja to na bank ogarnę :) tak myślałam, i to nie znaczy, ze jestem idiotką i ignorantką. Domyślałam się, że to ciężki kawałek chleba, ale teoria a praktyka to zupełnie co innego. Czy to, że teraz napiszę o kilku niewygodnych, ale prawdziwych sprawach o byciu rodzicem-mamą oznacza, że nie kocham swojego dziecka, kocham je mniej albo, że żałuję? W ŻADNYM WYPADKU NIE! Sygnalizuję jedynie, że takie sytuacje są normalne, codzienne, a mama to nie robot i też ma swoją wytrzymałość fizyczną i psychiczną. Siedzisz w domu z dzieckiem to wiesz o co chodzi :) ... masz więcej niż jedno? Śmiejesz się pod nosem i wspominasz jakie to były fajne-łatwe czasy :) i wcale mnie to nie dziwi, bo dla mamy większej liczby dzieci należy się złoty medal i to za każde dobrze wychowane :D, Mamo bliźniaków - wymiatasz (ja zadowolę się na razie srebrem :P).

Do rzeczy - co mnie w macierzyństwie nie ujęło (kolejność przypadkowa):

Co otrzymujesz w zamian? Mam nadzieje, że się nie zniechęcisz ;) Zapraszam do lektury wcześniejszego wpisu CO MOŻE DAĆ NIEMOWLAK,

Czujesz podobnie? Znasz te sytuacje z autopsji? Post jest trafiony? proszę o łapkę w górę! 

Trochę powspominam. Będąc w ciąży, w głowie milion razy układałam sobie scenariusz dnia porodu. Z jednej strony paniczny strach - nigdy jeszcze nie rodziłam, czy sobie poradzę? czy dostanę znieczulenie? czy zdążę na czas? czy mąż zdąży? czy urodzę szybko? czy wszystko się przeciągnie? A z drugiej strony wielka ekscytacja, że w ciągu jednej chwili na świecie będzie ze mną mały człowieczek, nasze wspólne dzieło, i od tej pory już nic nie będzie jak dawniej, zacznie się zupełnie nowy rozdział w naszym życiu. I raz chciało mi się płakać ze szczęścia, a raz myślałam, że chyba nie dam rady. Taka huśtawka, typowa dla kobiety w ciąży. Mąż to się zdążył przyzwyczaić ;) mieliśmy 3 terminy porodu. Dzidzia była większa, więc z USG wychodziły dwa wcześniejsze terminy a ten ostatni z OM. Czekaliśmy... minął pierwszy termin i nic.... minął 2 termin i już zaczynało robić się nerwowo. Uskuteczniłam ostatkami sił spacer po klatce schodowej żeby się trochę rozruszać i oto między 2 i 3 terminem Jasio zaczął się pchać na świat :) Ile ja się nasłuchałam o kilkunastogodzinnych porodach, a ile kobiet  jeszcze przed samym porodem ląduje na patologii. Modliłam się, żeby tego uniknąć i żeby poszło sprawnie i szybko. Nie będę wdawać się w drastyczne detale, tylko nakreślę scenariusz akcji, a było trochę jak w filmie :D

* tekst głównie kierowany do kobiet. Ta silniejsza płeć mogłaby się przy czytaniu obruszyć, obrzydzić albo zniesmaczyć, więc jeżeli czyta to teraz jakiś facet niech się psychicznie przygotuje albo od razu zrezygnuje :D  My babeczki wiemy o co chodzi, bo to jest samo życie i większość prędzej czy później z taką sytuacją się zetknie.

No to jedziemy!

Poród w polskich realiach - przykładowy scenariusz oparty na faktach 

10:00 jem swoją owsiankę na wodzie z gruszką, piję kawę i toczę się do salonu na "Dom nad rozlewiskiem" jak zwykle. 

10:30 boli mnie brzuch, No jeździ mi tak jak bym miała się pochorwać ale nic z tego nie wynika... potem taki ból jak w czasie Tych Dni :D stwierdzam, że być może to skurcz i piszę sobie z mężem na fejsie, że chyba mam 1 skurcz :) czekamy na drugi i pojawia się po 6 minutach i kolejny po następnych 6 :D yeah regularne chyba skurcze...może się już zaczęło? Idę do łazienki sprawdzić jak sytuacja i nagle... odeszły mi wody! No to mamy pewność, zaczęło się. Mega adrenalina, szybko pod prysznic, mąż już w drodze. Torby od tygodni w bagażniku samochodu, więc wszystko gotowe. 

11:30 lądujemy w pierwszym szpitalu (chciałam tam najpierw bo dają znieczulenie zewnątrzoponowe) ledwo udaje mi się dostać na izbę bo wody się cały czas sączą, a może raczej leją i po świeżości prysznica pozostało wspomnienie. Izba przyjęć zawalona. Pani położna spisuje wywiad, dostaje się do lekarza, skurcze co 3 minuty i 4 cm. Nie ma miejsc! Odsyłają mnie gdzie indziej. Ból jest jeszcze znośny bo jestem mega podekscytowana. Mam dużo siły, bo wyspałam  się i zjadłam porządne śniadanie. Proponują transport, ale sami szybciej dojeżdżamy do drugiego szpitala. Wiem, że tam będzie trudniej o znieczulenie...

12:00 izba przyjęć w drugim szpitalu. Czekam na korytarzu a skurcze już są bolesne. Czekam, aż panie skończą dyskutować o informatykach i o komputerach, bo coś im tam się nie podoba i dopiero po chwili mogę łaskawie wejść. Położna przeprowadza badanie,  wręcza mi podkład jednorazowy żebym sobie go kładła i ze sobą nosiła, bo teraz to się będzie tak lało aż do rozwiązania... :P zbierają wywiad, dają do przeczytania regulamin pisany makiem, a podczas skurczu to widzę tylko gwiazdki, a nie literki,  podłączają mnie pod KTG i leżę jak kłoda i już tak mnie boli, że zaczynam w myślach "Pod Twoją obronę..." serio już tak mnie boli, a to dopiero połowa. Zaciskam zęby i leżę i czekam aż minie te 30 minut, a tak naprawdę to wolałbym chodzić, skakać cokolwiek, żeby tylko nie skupiać się na skurczach. 

13:00 przyjmuje mnie lekarz dyżurny na izbie, robi USG, akcja w toku proszę na porodówkę. Przebieram się i jadę na górę rodzić. Sala porodowa super, jest miejsce dla męża, wyposażenie nowe, warunki komfortowe i kameralne. Jesteśmy sami z położną prowadzącą. Położna zbiera dalszą część obszernego wywiadu, ale ja podczas skurczu już nie jestem w stanie nic powiedzieć. Z okna widać kościół to chociaż może Bóg mi pomoże to przetrwać, bo znieczulenia nie otrzymałam a gaz rozweselający wcale mnie nie rozwesela. Leżę na plechach, nie mogę już wstać, ani do WC ani pochodzić, ani zmienić pozycji. Masakra... Wstrzymuję się z parciem i czekamy na magiczne 10 cm, żeby uniknąć szkód. Skurcze są co raz częściej i co raz mniej możliwości odpoczynku. Ból jest niesamowity, nigdy w życiu przedtem ani zapewne później nie będzie się dało tego do niczego porównać. Boli tak, że nawet nie mam siły płakać, aż robi mi się słabo, w przerwach między skurczami odpadam na minutę i wybudza mnie kolejny atak. To jest takie uczucie, że nic i nikt nie jest w stanie Ci ulżyć i pomóc. Nawet ręka męża ściskana tak, że pewnie mu krew nie dopływa do palców mało pomaga. Wiesz, że jesteś sama w tym bólu i musisz to znieść. Musisz urodzić i to wytrzymać [zastanawia mnie, że żyjemy w XXI wieku a kobieta nadal musi przez to tak drastycznie przechodzić] Przychodzi lekarz i robi USG. Dziecko źle się wstawiło, więc muszę leżeć na lewym boku, żeby wróciło na właściwy tor. Przekręcenie na lewy bok i utrzymanie tej pozycji jest jeszcze gorsze i przysparza jeszcze więcej bólu. Nie jestem w stanie powiedzieć ile upłynęło czasu, która godzina? wiem jedno, muszę już urodzić i zacząć przeć bo nie dam rady dłużej...położna akurat ma przerwę na obiad więc mąż szybko interweniuje. Przychodzi zaskoczona, że tak szybko wszystko się rozegrało. Potem to już jak przez mgłę, pamiętam jedynie, że nastawiałam się, że potrwa to jeszcze długo a tu nagle pojawiła się obstawa w pokoju, otrzymałam oksytocynę 2 skurcze i nagle...

16:45 położyli mi ten CUD na brzuchu. Moje 3980 gram szczęścia patrzącego czarnymi węglikami i tulącego się do mojego ciała. Już było mi wszystko jedno. Od tego momentu liczył się tylko Jasieczek :)

Z perspektywy czasu poszło szybko, ale tego nie da się do niczego porównać. Zarówno przeogromnego bólu jak i niewyobrażalnego szczęścia. Dwa tak skrajne i intensywne odczucia następujące po sobie w tak krótkim czasie. Narodziny to prawdziwy cud. Cud, bo nowy mały człowieczek tworzył się w Twoim ciele przez 9 miesięcy i teraz przyszedł na świat. Jesteście za niego odpowiedzialni, liczy tylko na Was. Oboje stajecie się dla kogoś najważniejsi na świecie. Wasze życie zmienia się w jednej chwili o 360 stopni i nabiera całkiem nowego znaczenia.

P.S. cudem jest też, że kobiety to wytrzymują bez znieczulenia. Babeczki - jesteśmy mega silne!!! A Wy jak wspominacie narodziny Waszych pociech? może dopiero Was to czeka?

Czy świat jest dla mam życzliwy? Tak mnie naszło... na takie oto przemyślenia, na skutek przeróżnych, codziennych sytuacji, jakie mnie spotykają. Myślę, że temat trzeba ugryźć z dwóch perspektyw: mamy w ciąży z bobaskiem jeszcze w brzuszku i mamy z bobaskiem w wózeczku. 

• Ustąp mi pierwszeństwa w autobusie, na przystanku, może mam spuchnięte nogi, żylaki, może mi słabo bo dźwigam dodatkowe naście kilo !

• Przepuść mnie w kolejce do lekarza, przecież nie wpycham się specjalnie na złość Tobie, tylko spóźniłam się bo np. miałam poranne mdłości ! Musiałam przyjechać na kontrolę chociaż ledwo wstałam z łóżka 

• Przepuść mnie w kolejce w sklepie, nie mam siły stać na końcu tasiemca, robię zakupy dla starszego dziecka na obiad albo może chciałam tylko wodę no i pączka, bądź tak miły :) 

Pieluszki jednorazowe to jedna z głównych pozycji na liście miesięcznych wydatków na dziecko. Mały 4 miesięczny człowiek zużywa średnio ok. 12 pieluch na dobę przy karmieniu piersią czyli w miesiącu jest to ok. 360 pampersów. Pewnie można mniej, ale ja staram się szybko zmieniać pieluszki, żeby uniknąć odparzenia. Dobre pampersy powinny moim zdaniem:

• być chłonne
• być łatwe do założenia
• być dopasowane
• zabezpieczać przed wyciekiem
• nie podrażniać skóry
• mieć rozsądną cenę 

Bella Happy (rozmiar 1)

Pampers active baby-dry (rozmiar 3)

Dada Premium (rozmiar 3)

Babydream fit & play (rozmiar 3)

Dopisałam rozmiary, ponieważ ceny różnych rodzajów pieluszek są inne w zależności od rozmiaru. Używałam kilku rodzajów pieluszek, żeby zobaczyć jak reaguje skóra i żeby początkowo nie przyzwyczaić skóry do jednego rodzaju (szczególnie jeśli chodzi o pieluszki nasączane olejkiem, zapachowe). 

Pampers Premium Care (1) - używałam na początku, przez pierwszy miesiąc życia dziecka.

chłonność: 4/5 nawet przy dużym zapełnieniu powierzchnia tylko lekko wilgotna 

łatwość w obsłudze: 5/5 bez zastrzeżeń, ale to rozmiar 1 i malec jeszcze mało ruchliwy więc każdy by sobie poradził ;)

dopasowanie: 5/5 ładnie leżą na pupie i nie odstają

zabezpieczenie przed wyciekiem: 5/5 - nigdy nic nam nie wyciekło

delikatność dla skóry: 5/5 brak podrażnień

cena: od 45 gr za sztukę w opakowaniu 42 sztuk wg www.ceneo.pl / 162 zł miesięcznie

dodatkowe uwagi: (+) wskaźnik zapełnienia pieluszki, (+) wycięcie na kikut pępowinowy, (+) barwny pasek tylko przy zapięciu reszta pieluchy biała co znaczy, że użyto mniej barwnika do ich produkcji (+) bezzapachowe

źródło: www.ceneo.pl

Myślałam, że do wszystkiego można się przyzwyczaić... ale jednak nie można. Mój organizm nie przyzwyczaił się do regularnego, zaburzonego rytmu snu. Oczywiście mój sen regulowany jest przez apetyt Jasia, który w przeciwieństwie do mnie może sobie na wpół śpiocha jeść. Ja do karmienia muszę być w miarę przytomna i obudzona. Codziennie rano jest tak samo, ja czuje się tak samo...jak kapeć. O godzinie 7 mam wrażenie, że położyłam się 10 minut temu, a tu już dzień się zaczyna, długi intensywny dzień z niemowlęciem, turlanko po dywanie, śpiewanie puszka okruszka i wszystkie dzieci nasze są, przewijanie, karmienie, noszonko, spacerek i gdzieś w międzyczasie kawa, śniadanie,  domowe obowiązki i obiad w porze obiadowej (to już ostatnio rarytas). Codziennie obiecuje sobie, że położę się z Jasiem po kąpieli o 20:00 i nadrobię, i się wyśpię. No ale zawsze zostaje, a to zebranie prania, a to wstawienie prania, a to poprasuję, a to ogarnę ogólnie, żeby jutro rano się nie wkurzać, dobra to jeszcze prysznic i jakiś serial w tv na odmużdżenie, chociaż kilka minut...poza tym chcę pożyć trochę swoim życiem...acha już jest 22:30 :/ No dobra to jeszcze karmienie i mogę iść spać :P. Od 23:00 do 7:00 jest całe 8h.

Aktualny Rozkład Jazdy:

Godzina 22:30 karmię, pieluszka z reguły sucha, odkładam maleństwo do wyrka i sama ładuje się do swojego naiwnie myśląc , że za kolejne 3h wstanę jak skowronek, podbiegnę w podskokach do Jasia i zgarnę go do karmienia!:) wszyscy we 3 zasypiamy.

Godzina ok. 2:00 przebudzam się, bo maluch gaworzy w łóżeczku i ciumka...dobra muszę wstać...jeszcze chwilkę... dobra wstaje, szybka toaleta, łyk wody, zmiana pieluchy - jeżeli się da, bo jak Jaś jest mega głodny, to żeby męża nie, budzić najpierw go karmię, żeby nie odpalił alarmu...po 20 minutach odkładam dziecię, sama też się kładę i błogo zasypiam umęczon i pogrzebion :P za jakieś 5 minut słyszę jak traktor wjeżdża mi do sypialni...nie to nie traktor tylko Jasio zapełnia pieluchę. Świetnie! Wstaje przebieram, staram się na maksa symetrycznie przypiąć pampersa podczas, gdy Jaś pedałuje w powietrzu...ufff (pół biedy jak zawartość pieluchy jest tylko w pieluszce, bo jak ląduje na ubranku to dochodzi jeszcze zapierka i zmiana pajaca). Ok Pielucha założona, syn ubrany i jakoś tam zasypia za kilka minutek. Jest 2:30.

Godzina ok. 5:00 znowu przewijanie karmienie,  tutaj  to już głowa zwisa mi nad Jasiem a mąż szturcha mnie żebym zupełnie się nie pokłoniła, generalnie Jasio już skończył dawno jeść, ale ja nie ogarnęłam :P jestem nieprzytomna, a mój syn właśnie ma przerwę od spania i ochotę na zabawę. Mąż wkracza do akcji :D bez problemu zasypiam okładana rączka Jasia z megafonem przy uchu (synek leży między nami i sobie gaworzy z tatą pewnie o piłce nożnej) zasypiają ok. 6 (z tego co mąż zeznał).

Godzina ok. 7-8 nie wiem jak się nazywam i co chodzi. Rozklejam powieki i krzyczę do męża żeby zrobił mi kawę bo sie nie podniosę :P sięgam po Jasia, bo chłopak chwilkę chce pojeść i ogarniam pampera, przebieram w dzienne ciuszki, robię poranną pielęgnację i możemy rozpocząć dzień.

Jestem zawsze tak samo niewyspana jak poprzedniego dnia :P ale uśmiech synka jak widzi moją umęczona, w zasadzie nieco potworzastą twarz po całej nocy bezcenny :)

A Wy drogie Mamy jak sobie dajecie radę? co dodaje rano sił oprócz kofeiny?

Nikt tak nie zrozumie karmiącej matki, jak inna karmiąca matka. Nie ogarnie tego mąż, i założę się, że Twoja mama też tego nie zrozumie. Tylko Ty będziesz wiedziała jak to jest, gdy dziecko odmawia piersi. Obojętnie, czy dane Ci było karmić tylko chwilkę bo potem pokarm zanikł, czy karmisz już kilka miesięcy i moment odstawienia zbliża się wielkimi krokami, czy przechodzicie chwilowy kryzys laktacyjny. Gdy ten moment nadejdzie, Twój świat, może na dzień, a może na tydzień całkowicie się zawali...

Chwilowe trudności zawsze gdzieś się pojawiały, ale żeby tak zupełnie nie dało się przystawić malca przez całe dwa dni!? Teraz ktoś może pomyśleć, że zwariowałam i robię aferę o nic, i ja też kiedyś tak bym właśnie pomyślała, ale.... ale dla matki to jest poczucie przeogromnej straty i nieopisany lęk, że już ta piękna przygoda się skończyła. To jest takie uczucie, jakby ktoś lub coś odeszło raz na zawsze. To jest takie uczucie, którego jeszcze nigdy nie doświadczyłam. Pierwszy raz przekonałam się o wyjątkowej więzi między mną a dzieckiem, i o tym, jak dużo otrzymywałam od maluszka podczas sesji karmienia. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, do czasu. Za każdym razem, gdy musiałam podać butlę, bo nie dało się przystawić dziecka w ogóle, łzy same napływały do oczu i miałam wrażenie, że tracę coś bezpowrotnie. Mleka było full, ale mały nie chciał i już. Ja sama byłam zdziwiona taką reakcją i tłumaczyłam sobie, że przecież najważniejsze, żeby mały nie był głodny i.t.d., ale to nic nie dawało jak tylko przychodziła pora karmienia to znowu coś we mnie pękało i lał się potok łez. Najgorsze było też poczucie, że nikt nie potrafi mi pomóc w tej sytuacji i nikt nie rozumie jak strasznie się czuje. 

Postanowiłam poprosić o pomoc poleconą przez znajomą specjalistkę w tej dziedzinie - czyli położną laktacyjną. To była najlepsza decyzja jaką mogłam podjąć. Bardzo wierzyłam w to, że ta kobieta mi pomoże i uratujemy KP, a jeżeli nie, to przynajmniej ktoś kompetentny powie mi, że to koniec i trzeba się z tym pogodzić. Kiedy się zjawiła, byłam w czarnej dupie (za przeproszeniem), bo jeszcze w trakcie choroby. Dwugodzinna wizyta, dokładny wywiad i rozeznanie w sytuacji. Jeszcze podczas odwiedzin udało się przystawić Jasia i od tamtej pory działamy dalej :). Okazało się, że:

Dlatego jeżeli masz problem z karmieniem, chcesz dalej karmić, wszyscy sugerują przejście na butlę dla Waszego dobra i świętego spokoju, czujesz się bezradna, zanim podejmiesz ostateczną decyzję, poproś o pomoc specjalistę - położną laktacyjną. Nie wiem, czy pediatrzy znają się na tym tak dobrze? Jeżeli chcesz i Ci zależy to walcz i nie wstydź się poprosić o pomoc. 

PS. Teraz czas na przemycenie reklamy: polecam poradnie laktacyjną "Kropla Miłości" z Gdańska i Panią Izę Suchecką - certyfikowanego doradcę laktacyjnego :)

Wspominałam już o tym, przy wyprawce dla przyszłej mamy, że rynek odzieżowy dla ciężarnych (szczególnie w sieciówkach) jest ubogi. A jeżeli chodzi o matki karmiące, jest chyba jeszcze gorzej. Jest jakaś niewytłumaczalna przepaść cenowa między zwykłą bluzką z dobrej bawełny, którą można nabyć już powiedzmy od 30 zł, a bluzką która ma ma dodatkowe marszczenia dla powiększającego się brzucha lub dwa suwaczki umożliwiające karmienie bez rozbierania się lub zakładkę (tutaj ceny kształtują się już wysokości 80 zł, a nierzadko ok. 100 zł).  Nie wiem, czy te bluzki są ze złota? Istnieje pewna luka na rynku, co jest dość irytujące. Takie ciuchy są często prane, intensywnie użytkowane, no szkoda po prostu nie wiadomo jakiej kasy. Z drugiej strony, jak wychodzisz gdzieś z dzieckiem, to nie masz ochoty wyglądać jak Dziad Borowy (tak, żeby na pierwszy rzut oka wszyscy już w myślach Cię usprawiedliwiali, że masz dziecko i to zrozumiałe jak wyglądasz....). Można znaleźć coś w przystępnej cenie na allegro, ale nie jest tego dużo, a jakość również nie jest powalająca. 

Ostatnio natknęłam się jednak na "rodzynek" wśród sklepów z tego typu odzieżą i będę polecać tę firmę bo to solidna polska marka! Jest to sklep odzieżowy "Pentelka". Złożyłam zamówienie na 4 bluzki z funkcją karmienia i jestem bardzo pozytywnie zaskoczona bardzo dobrą jakością wykonania i materiału. Bawełna jest miła w dotyku, gruba, nie mechaci się po praniu, kolory nie blakną, a co najważniejsze każda z tych bluzek kosztowała ok. 40 zł !!! Zobaczcie sami:

Bluzka z pęknięciem (ja akurat posiadam w  ślicznym chabrowym kolorze), Funkcja karmienia poprzez boczne pęknięcia. Myślę, że na ciążowy brzuszek też się nada w początkowych miesiącach i ładnie go podkreśli. 

Koszt 39 zł

Bluzka na krótki rękaw z marszczeniami na brzuszek  i zakładką umożliwiającą karmienie. Koszt 35 zł

www.pentelka.shoparena.pl

Bluzka z rękawem 3/4 "japonka", również z marszczeniami i z zakładką do karmienia. Koszt 37 zł

www.pentelka.shoparena.pl

www.pentelka.shoparena.pl

Firma w swojej ofercie ma wiele innych produktów. Chusty do noszenia, nosidła ergonomiczne, ocieplacze na nosidła, kurtki dla dwojga, sukienki na okres ciąży i karmienia, koszule ciążowe, bluzy. Bardzo kibicuje i czekam na nowe modele :) Ubrania można zamówić TUTAJ.